Interview met Arne Monstrey van Into the Arctic wildernis reizen

Op wandel-vakanties.nl laat ik graag de reis-ondernemers áchter de diverse reisorganisaties aan het woord. Als 18de in deze serie van interviews is het de beurt aan Arne Monstrey van Into the Arctic;, een reisorganisatie die wildernisreizen in – voornamelijk – het Hoge Noorden aanbiedt.

Bedankt Arne, dat je de moeite wilt nemen enkele vragen te beantwoorden voor wandel-vakanties.nl 

Dat doen we graag! Bedankt om aan Into the Arctic te denken voor deze rubriek. We werken er graag aan mee. 

Zou je in een paar zinnen kunnen beschrijven wat voor soort reizen jouw reisorganisatie aanbiedt en wat je doelgroep is.

Into The Arctic is dé avontuurlijke wildernisspecialist van het Hoge Noorden. Voor zomertochten zijn we bijvoorbeeld één van de weinige spelers wereldwijd die Groenland op onze manier aanbieden: volledig off track, in gebieden zonder paden, hutten of bruggen. Pure wildernis, absolute desolaatheid, dagenlang geen andere mensen tegenkomen, en altijd in kleine groepen. Uniek is bovendien dat we op sommige tochten een packraft meenemen, waardoor we gebieden met elkaar kunnen verbinden die anders simpelweg onbereikbaar zouden zijn.

In de winter durven we veel vroeger op pad gaan dan de meesten, dankzij de expertise die we door de jaren heen hebben opgebouwd. Het voordeel? We zijn vaak de allereerste groep van het seizoen. Dat is hard werken: we trekken zelf de eerste sporen door diepe sneeuw en warmen hutten op die al maanden leegstaan. Maar dat pioniersgevoel dat het oplevert, maakt alles waard.

Onze doelgroep? Iedereen die echt avontuur zoekt. Mensen die fysiek in erg goeie conditie zijn en ook mentaal sterk genoeg om de uitdagingen van de wildernis aan te gaan. Al onze tochten zijn zwaar en intens, maar de beloningen van Moeder Natuur zijn even indrukwekkend. Na regen (of sneeuw) komt zonneschijn, en met onze groepen beleven we keer op keer magische, onvergetelijke momenten.

Een groot deel van onze deelnemers bestaat uit single dertigers en actieve veertigers en vaak ook vijftigers. Maar net zo goed gaan er gezinnen mee (met oudere kinderen), studenten van midden twintig of gepensioneerden van eind zestig. Uiteindelijk draait het om één ding: een sterke fysieke basis én de juiste mindset.

Hoe ben je op het idee gekomen te starten met Into the Arctic? 

Eigenlijk is het mijn collega Willem die aan de wieg van Into The Arctic staat. Hij heeft een indrukwekkend palmares aan expedities opgebouwd. Zo trok hij te voet dwars door Noorwegen, van zuid naar noord. Op de wat ‘saaiere’ etappes gebruikte hij een packraft, waarmee hij meren en rivieren kon verbinden. Dat beviel hem zo goed dat hij dezelfde aanpak begon toe te passen in Zuid- en West-Groenland, waar hij elke zomer meerdere weken alleen op pad was.

Omdat hij zo genoot van deze manier van reizen, begon hij zich af te vragen of hij hier niet meer mee kon doen — en of hij daar niet beter snel werk van maakte. Zo groeide stap voor stap het idee voor Into The Arctic. In 2019 werd het werkelijkheid, en sindsdien is Into The Arctic uitgegroeid tot een vaste waarde in de avontuurlijke reissector.

De naam Into the Arctic, hoe ben je daar op gekomen? 

Oorspronkelijk heette ons merk ‘Arctic Guides’. Maar al kort na de oprichting kregen we een pittige mail uit Zweden, in verband met een beschermde naam van een gelijknamig bedrijf daar. We moesten dus snel op zoek naar een alternatief, en zo ontstond ‘Into The Arctic’.

Tot op vandaag zijn we nog altijd heel blij met die keuze. De naam dekt perfect de lading en helpt mensen ons meteen te herkennen als dé Arctic Specialist.

Op welke manier onderscheidt Into the Arctic zich van andere reisorganisaties voor jouw doelgroep?

Met Into The Arctic gaan we écht off grid. Veel mensen kunnen zich nauwelijks voorstellen wat het betekent om volledig van de wandelpaden weg te stappen, en je zelf een weg te zoeken door een grandioos landschap. Je tempo zakt soms tot amper twee kilometer per uur. Rivieren worden echte obstakels, zeker na regen. Schuilhutten om even op te warmen of te drogen zijn er niet of nauwelijks. Onze rugzakken zijn zwaar beladen, want we dragen voedsel mee voor meerdere dagen. Na een paar dagen kan dat sommige deelnemers even ongemakkelijk maken: het moment waarop ze écht beseffen dat we diep in de wildernis zitten.

In de winter vertrekken we in Finland bijna een maand vroeger dan andere organisaties. Ja, het is dan nog lang donker, maar het langdurige schemerlicht kleurt de dagen prachtig. En ja, het kan bitter koud zijn — temperaturen van -30°C of nog kouder zijn geen uitzondering — maar precies dan zijn de bossen het mooist, volledig verpakt in een dik sneeuwpantser. Iets wat andere reisorganisaties niet meer zien wanneer zij pas in maart op pad gaan. De temperaturen en het daglicht zijn dan weliswaar comfortabeler, maar je mist de echte diepwinterse magie van het landschap.

Ik heb vooral het gevoel dat wij nét dat beetje meer durven. Maar dat kan alleen dankzij een enorme hoeveelheid voorbereiding én een thuisfront dat onze expedities 24/7 ondersteunt. Door de jaren heen hebben we bovendien een fantastisch team van gidsen rond ons verzameld. We hebben duizenden kilometers routes verkend. Het laat ons toe om elke dag opnieuw de beste keuzes te maken om zoveel mogelijk uit een tocht te halen, en tegelijk heel actief met veiligheid bezig te zijn.

Jullie staan bekend als dé specialist in pulka expedities. Voor wie dit begrip niet kent: wat is een pulka expeditie precies, en kun je uitleggen wat reizigers zo aanspreekt in dit type avontuurlijke tochten?

Een pulka is eigenlijk een grote kunststof slee die je achter je aantrekt. Dat klinkt misschien zwaar, en afhankelijk van de sneeuwcondities is het dat soms ook, maar het blijft nog altijd veel makkelijker dan rondtrekken met een zware rugzak.

Bovendien maakt een pulka het mogelijk om veel meer eten mee te nemen. Met een rugzak ben je al snel beperkt tot gevriesdroogde maaltijden, terwijl wij nu eigenlijk een soort mobiele diepvries met ons meevoeren. Voor elke tocht doen we een grote inkopenronde in de lokale supermarkt — vaak met meerdere winkelkarren vol heerlijk eten. Into The Arctic staat dan ook bekend als een beetje een bourgondische organisatie: we besteden enorm veel aandacht aan goed, lekker en veel eten. Niet alleen voor het moreel, maar ook om zeker te zijn dat iedereen voldoende calorieën binnenkrijgt.

Onze deelnemers voelen zich vooral aangetrokken tot de combinatie van desolaatheid en fysieke uitdaging. We gaan in de winter meestal van hut naar hut, dus weer of geen weer: je moet er elke dag geraken. Het is geen walk in the park, en precies dat spreekt hen aan. Het is teruggaan naar de essentie. De meesten vinden het bovendien heerlijk dat er dagenlang nauwelijks gsm-ontvangst is. Even volledig detoxen in de wildernis.

Hoe ziet een gemiddelde dag eruit tijdens een pulka-expeditie? (denk aan het trekken van de pulka, maaltijden, overnachten in hutten of tenten, noorderlicht, enz.) 

Meestal staat de gids als eerste op, vaak rond 6u30. Op eenvoudige dagen wat later, op lange dagen soms veel vroeger. Hij of zij steekt de kachel aan, zet water op en begint het ontbijt te bereiden. Soms worden deelnemers zelfs wakker van de geur van vers gebakken pannenkoeken. Hadden we al gezegd dat Into The Arctic een bourgondische organisatie is?

Een half uur na de gids staat iedereen dan op. We starten met een stevig ontbijt (die calorieën, weet je nog), vullen de thermossen en smeren de lunch. Daarna worden de pulka’s opnieuw ingeladen en maken we de hut weer proper.

Overdag volgt dan de eigenlijke trekking: meer wandelen op ski’s dan echt skiën, al zit er af en toe eens een leuke afdaling tussen. We vertrekken vaak rond 8u30 en komen ergens toe rond 15-16u. Op lange of moeilijke etappes kan dat soms wat uitlopen, en skiën we de laatste kilometers soms in het donker.

Bij aankomst in de volgende hut wordt al het materiaal uitgeladen en naar binnen gebracht. Meestal vormen we een menselijke ketting terwijl de gids alvast probeert de kachel aan te steken. De eerste snacks komen op tafel en ondertussen worden de taken verdeeld: wie gaat hout hakken? Wie zoekt een waterbron? Wie gaat water halen of sneeuw scheppen om te smelten? Op dat moment durft er al eens een fles whisky op tafel te komen, maar het is zeker nog niet meteen platte rust. Van iedereen wordt verwacht dat ze actief helpen.

Zodra iedereen gesetteld is, begint de gids aan het diner: voorgerecht, soep, hoofdgerecht én dessert. Afwassen gebeurt gelukkig door de deelnemers. Stilaan kruipt iedereen in bed, en tegen 22u is het meestal stil. De gids is dan soms nog water aan het koken om de volgende ochtend sneller te kunnen starten. Hoe prachtig deze tochten ook zijn, voor onze gidsen blijft het soms ook echt werken. Gelukkig hebben we veel vaste deelnemers die spontaan overal bijspringen waar ze kunnen.

Wat maakt de Arctische winterlandschappen zo bijzonder om doorheen te trekken, en welke emoties zie je vaak terug bij deelnemers? 

In België zijn we echte winters niet meer gewoon, en we lijken ook vergeten hoe we met kou moeten omgaan. Het gebeurt soms dat deelnemers op de eerste dag meteen hun dikste donsjas aantrekken, terwijl wij al weten dat ze na tien minuten doorweekt zullen zijn van het zweet. -20°C met een zonnetje en zonder wind is eigenlijk heerlijk weer om te skiën.

Terwijl in de Alpen tijdens een klassiek skiseizoen zelfs sneeuw geen zekerheid meer is, kun je in het Hoge Noorden nog altijd rekenen op échte winter: koude temperaturen en een dik pak sneeuw. Ik kijk er elk jaar opnieuw naar uit om daar weer ondergedompeld te worden in die wereld. Heerlijk.

Ik probeer ook elk seizoen een nieuwe tocht te verkennen, of een variant op een bestaand traject. Zo blijft ook voor mij die verwondering intact — en dat is net de grootste emotie die we bij onze deelnemers zien: pure verwondering. Vaak gecombineerd met een brede glimlach die dagenlang niet van hun gezicht verdwijnt, enthousiasme en een enorme dankbaarheid. Onze deelnemers zijn stuk voor stuk mensen met een mooie, open geest.

Wat voor voorbereiding raad je mensen aan voordat ze aan een expeditie bij jullie deelnemen? Denk aan conditie, materiaal en mentaal voorbereiden.

Wat materiaal betreft, zitten we met elke groep al enkele maanden op voorhand samen. Zo leert iedereen elkaar kennen, maar vooral: we besteden ontzettend veel aandacht aan het tonen en overlopen van het juiste materiaal en de juiste kledij. Dat is écht cruciaal voor dit soort tochten. De foutenmarge in zo’n extreem klimaat is klein.

Mensen mentaal voorbereiden is een stuk lastiger. We kunnen wel uitleggen wat je allemaal kan tegenkomen onderweg, maar hoe iemand daar precies op reageert, weet niemand op voorhand — vaak de deelnemers zelf niet eens. Maar net dat maakt reizen met ons zo boeiend.

Fysiek zijn de meeste deelnemers al in goede conditie. Onze website is duidelijk: de foto’s spreken voor zich en we vragen standaard dat mensen minstens één uur aan een stuk kunnen joggen. Dat is geen kleinigheid. Wie specifieker wil trainen, raden we aan om ons programma mee te nemen naar een kinesist en samen een trainingsschema op te stellen.

Bovendien onderneemt bijna driekwart van onze deelnemers meer dan één tocht met ons. Na je eerste keer weet je dus perfect waaraan je begint.

Groenland neemt een unieke plaats in binnen jullie aanbod. Wat maakt deze bestemming volgens jou zo onvergetelijk voor reizigers?

Het klinkt misschien vreemd, maar Groenland is eigenlijk een enorm exotische bestemming. Alleen al de logistiek om ergens te geraken, is vaak een avontuur op zich. Massatoerisme zal er nooit komen — en precies dat maakt het zo aantrekkelijk. Vanuit een dorpje, of zelfs vanop de landingsbaan, hoef je soms maar één heuvel over te steken en ineens strekken honderden kilometers pure wildernis zich voor je uit.

Ik herinner me nog levendig mijn allereerste tocht die ik zelf gidste: onze Eternity Fjord Expeditie. We stapten in Kangerlussuaq in een kleine boot die ons, na een dik uur varen, zachtjes met de neus tegen een rots zette. Dat was onze ‘aanlegsteiger’. Eén voor één stapten we uit en laadden we onze rugzakken uit. De kapitein gaf ons een laatste duim omhoog, draaide zijn boot om en verdween uit beeld. Tien minuten later was er alleen nog stilte. En wildernis.

Negen dagen lang zagen we geen andere mensen — zelfs geen spoor van menselijke aanwezigheid. Geen wandelpaden, geen hutten, geen bruggetjes, geen verdwaald snoeppapiertje, geen voetstappen. Wat we wél zagen? Honderden muskusossen en rendieren. Had iemand me toen verteld dat hier nog dinosaurussen rondliepen, ik had het zo geloofd.

Ik denk dat precies die desolaatheid, in dat grandioze, ruige landschap, zo ver weg van alles en iedereen, mensen zo aantrekt in onze Groenlandtochten. Het is echt een topbestemming. En eigenlijk best bijzonder: een kleine Belgische organisatie — wij dus — die als enige actief is in de regio’s waar wij opereren. Daar zijn we terecht trots op.

Tijdens jullie Groenland-expedities komen deelnemers vaak een week lang geen andere mensen tegen. Hoe reageren ze meestal op die extreme afgelegenheid en stilte?

De meesten vinden het geweldig. Voor sommige deelnemers is het zelfs een levensveranderende ervaring. Je neemt de indrukken, de energie en de verhalen letterlijk mee naar huis. Dat de meeste van onze deelnemers meerdere keren terugkomen, zegt eigenlijk alles.

Maar soms wordt de wildernis plots échte realiteit. Een rivier die ineens te woest is om over te steken. Pootafdrukken van een ijsbeer op een plek waar je die absoluut niet verwacht. Of erger nog: een ijsbeer zelf.

Het is zelfs voorgekomen dat ervaren gidsen, die al jarenlang droomden van Groenland, na hun eerste tocht zeiden dat ze het afgelegen en wilde karakter van het land zelf hadden onderschat. Een reddingsorganisatie opstarten in Groenland is niet te vergelijken met bijvoorbeeld Noorwegen.

Bij ‘Out of the Arctic’ nemen jullie reizigers mee naar minder klassieke bestemmingen. Welke bestemmingen staan er de komende tijd op het programma binnen dit aanbod?

Dat wisselt van jaar tot jaar en hangt ook een beetje af van waar wij zelf zin in hebben. Vaak trekken we naar wat “klassiekere” gebieden zoals de Alpen of de Pyreneeën, maar dan buiten het seizoen en in principe van onbemande hut naar onbemande hut. Andere ideeën die momenteel nog in ons hoofd spelen, zijn een eigen variant van de Peaks of the Balkans en een nieuw traject in de Picos de Europa. Maar die moeten we natuurlijk eerst nog zelf gaan verkennen.

Wat maakt de ‘once only opportunities’ zo uniek binnen jullie aanbod, en kun je enkele voorbeelden geven van bestemmingen die dit jaar of dit seizoen als ‘once only’ worden aangeboden?

Vaak zijn dit tochten die, door hun bijzondere karakter, maar zelden of soms zelfs slechts één keer worden aangeboden.

Soms komt dat door de logistieke uitdaging, zoals bij onze packrafttocht door de Reisa-kloof in Noorwegen. Soms door het uiterst zware fysieke en mentale aspect, zoals bij onze Cape Farewell-expeditie in Zuid-Groenland.

Voor de zomer van 2026 staan er bijvoorbeeld twee tochten in IJsland op de planning. We trekken naar een wild, maar toch bekend gebied: het Hornstrandir-schiereiland. Deze keer met een unieke toevoeging: een volledige zonsverduistering! Van een once-in-a-lifetime gesproken.

Jullie bieden ook privé-expedities op maat aan. Kun je beschrijven hoe zo’n traject van idee tot expeditie meestal verloopt?

Meestal zijn het de deelnemers zelf die ons benaderen. Ze schrijven zich liever niet in bij een bestaande groep, maar willen met hun eigen vrienden op pad. Vanaf dat moment is eigenlijk alles mogelijk. Hoewel we er graag een jaar van tevoren aan beginnen, zijn bestemming, periode, aantal dagen, rustdagen en zwaarte volledig bespreekbaar. Vaak zijn dit de leukste tochten om te gidsen: de groepsdynamiek is bijzonder, en mensen zorgen echt goed voor elkaar.

Op onze wintertochten neemt deze formule inmiddels bijna een derde van het aanbod in beslag. Een duidelijk bewijs dat dit concept uitstekend werkt.

Jullie zijn in België gevestigd. Betekent dit dat de meeste deelnemers uit België komen, of reizen er ook vaak Nederlanders mee? Met andere woorden: kunnen Nederlandse reizigers ook groepsgenoten uit eigen land verwachten?

Meer dan 90% van onze deelnemers zijn Vlamingen, maar we merken dat steeds meer Nederlanders hun weg naar ons vinden. En jullie zijn uiteraard van harte welkom. Wij hebben er helemaal geen issues mee als Nederlanders meereizen, en eerlijk gezegd vinden de meeste Nederlanders het vaak juist een verademing om eens met Belgen in plaats van met een hele groep landgenoten op pad te zijn. Misschien zijn we wel iets rustiger?

Bovendien waarderen ze vaak enorm hoeveel aandacht wij tijdens de winterexpedities besteden aan kwalitatief, écht lekker en overvloedig eten. Die opmerking komt keer op keer terug. Volgens velen maakt dat een groot verschil tijdens onze tochten.

Als je geïnteresseerde reizigers slechts één reis of bestemming zou kunnen aanbevelen, welke zou dat dan zijn en waarom juist die?

Dat hangt natuurlijk af van je interesses… Maar zoals gezegd, veel van onze deelnemers komen meerdere keren terug. Vaak werken ze onze drie-eenheid af: in de zomer een Groenlandreis — nog steeds een unieke bestemming — en in de winter zowel een Finlandreis (met sprookjesachtige, besneeuwde bomen!) als een Noorwegen/Zweden-reis met prachtige alpiene landschappen.

Wil je wat concrete voorbeelden?

Groenland: onze Iceberg Nirvana-tocht. Fysiek niet al te zwaar, en toch zit alle magie van Groenland erin: ijsbergen, walvissen, wildlife, een Inuit-dorp, adembenemende panorama’s, absolute desolaatheid en prachtige bivakplekken.

Finland: de Russian Crossing. Daar is zoveel speelruimte dat we elk jaar wel een nieuwe variant ontdekken door de heuvels. Het Urho Kekkonen Nationaal Park is er een echte speeltuin.

Noors/Zweedse bergen: onze Sulitjelma-tocht is een pareltje. Je wordt met sneeuwscooters boven op een col gebracht en skiet meteen de wildernis in. Onderweg passeer je de voet van felblauwe gletsjers, slaap je in prachtige bivakhutten en beleef je een epische dag van wel 27 km. En op het einde staat gastheer Bjorn in Sulitjelma klaar met een maaltijd die me nog steeds doet watertanden terwijl ik dit schrijf.

Waar wil je met Into the Arctic staan over grofweg 5 jaar? Zijn er nieuwe regio’s of concepten die je wilt toevoegen?

We willen een nichespeler blijven, maar dan wel als echte specialist. We zijn goed in wat we doen en willen dat blijven doen. Het feit dat bijna al onze deelnemers ons persoonlijk kennen en ons jaar na jaar hun vertrouwen geven, is hartverwarmend. Alles voelt heel familiaal en vriendschappelijk aan, en dat willen we absoluut zo houden.

Een beetje groeien mag wel, vooral omdat velen in de loop der jaren inmiddels bijna ons hele assortiment hebben afgewerkt.

Tijdens de COVID-jaren hebben we het geluk gehad meerdere nieuwe wintertochten te kunnen gaan verkennen, waar we nu nog steeds van profiteren. Na het uitbreiden van ons winteraanbod was het tijd om ook de zomer onder handen te nemen. Voor 2026 hebben we zo twee nieuwe tochten in IJsland toegevoegd, én twee exclusieve trekkings in de Canadese Yukon, waar wij als enige Europese speler mogen opereren in het Kluane Nationaal Park.

Daarnaast kijken we met grote ogen naar Patagonië en zijn daar achter de schermen al actief mee bezig. Ook andere bestemmingen blijven lonken: Alaska, Nieuw-Zeeland, Tasmanië — zolang het maar wild, afgelegen en avontuurlijk is. We willen trouw blijven aan onszelf.

Je bent dus vooral actief in extreme noordelijke gebieden. Wat spreekt je persoonlijk het meest aan in deze ruige bestemmingen?

Het bijzondere is dat je er echt op jezelf bent aangewezen. Zonder paden, bruggen of hutten leer je op een heel andere manier naar het landschap kijken. Waar verliezen we zo min mogelijk energie? Hoe steken we deze rivier veilig over? Waar vinden we een beschutte plek om de tent op te slaan?

In West-Europa is alles vaak strak geregeld, terwijl in Noord-Europa veel meer afhangt van je eigen verantwoordelijkheid.

Daarbij komt natuurlijk ook de ruimte, de stilte en de dieren met wie je het landschap deelt. We merken dat de locals telkens onder de indruk zijn van hoe wij als Belgen door ‘hun’ bergen trekken. We krijgen vaak te horen dat we het goed doen, en we proberen altijd met respect om te gaan met deze prachtige bestemmingen.

Ben je zelf eigenlijk een fanatieke reiziger? En zo ja, wat is je mooiste reiservaring – binnen of buiten het Hoge Noorden?

Uiteraard. Om bij Into The Arctic te kunnen werken, moet je een reiziger zijn. Dat geldt niet alleen op kantoor, maar ook als gids. We verwachten dat iedereen bij ons uitgebreide persoonlijke ervaring heeft in dit soort terrein en omstandigheden — iets wat je alleen opdoet door zelf veel onderweg te zijn.

Het enige ‘nadeel’ is dat zulke persoonlijke reizen vaak beperkt blijven tot het Hoge Noorden of de Arctische gebieden. En dat terwijl er op de rest van de wereld ook zoveel prachtige plekken te ontdekken zijn. En dan denk ik aan sommige van de mooiste klimvakanties die ik zelf al gemaakt heb, zoals de rotsen in Wadi Rum, of het Hoggar gebergte in Algerije. Zeer mooie herinneringen heb ik ook aan de Spitzkoppe in Namibië en de safari’s in het Etosha Nationaal Park. Het kan misschien raar klinken, maar naast het Hoge Noorden heeft toch ook vooral Afrika mijn hart gestolen.

Hoe zie je de toekomst van avontuurlijke expedities in het Hoge Noorden, zeker met de klimaatverandering die er gaande is?

Global warming is inderdaad iets wat je actief merkt op het terrein. Zo heb je tegenwoordig in Lapland soms een dagje met positieve temperaturen midden in de winter, iets wat vroeger bijna nooit gebeurde. En op vrijwel al onze bestemmingen zien we uiteraard dat de gletsjers zich snel terugtrekken, al zijn er op Groenland ook enkele uitzonderingen.

Gelukkig is de ijskap in Groenland zo’n 3,5 kilometer dik. Voor onze generatie blijft het er dus zeker nog arctisch, maar als reizigers hebben we uiteraard wel een impact. Daarom bekijken we opties om de Groenlandse overheid actief te ondersteunen bij het beschermen van bepaalde gebieden. Momenteel klinkt dat misschien nog een beetje vaag, maar de bedoeling is dat we hier de komende jaren verder mee naar buiten komen. 

Wat zijn de meest gehoorde reacties van deelnemers wanneer ze voor het eerst terugkomen van een expeditie met Into the Arctic?

Wauw en Bedankt! Gevolgd door: Wanneer is jullie volgende expeditie? Ik zou graag nog eens meegaan.

We zien bij sommige deelnemers ook dat ze hun levensstijl echt gaan aanpassen om echt te kunnen groeien en zwaardere en moeilijkere tochten met ons te kunnen meedoen. Meer bewegen, gezonder gaan leven, … Het is een heel fijn gevoel om te weten dat je zo’n impact kan hebben op het dagelijkse leven van de mensen.

Heb je een suggestie voor welke reis-ondernemer ik een volgende keer kan vragen voor deze rubriek?

Op het gevaar af om klanten van ons naar een ‘concullega’ te sturen…

We horen vaak dat mensen getriggerd geraken door de avontuurlijke reizen van The Wildlinger. Gelukkig richten zij zich vooral op de Hoge Bergen en andere gebieden wereldwijd. In de Arctische gebieden blijven wij uiteraard de absolute specialist.

Ben je geïnteresseerd geraakt in de avontuurlijke wildernis-reizen van Into the Arctic? Bezoek dan hun website voor meer informatie. Meer over (lichtere) groepswandelreizen vind je hier.